İstanbul'da soğuk bir kış gecesi...

İstanbul'da bir kış akşamı... Hava ayaz mı ayaz... 

Çay içiyorum ama kesmiyor.İnce belinden sarmışım bardağı ama nafile... 

Kestane közledim ocak üstünde ellerimi yaksın güzelce diye...

TRT dinliyorum ara ara... TRT Nağme... Şarkılardan fal tutuyorum.. 

Annemi özlüyorum birden ve gözlerim doluyor..

Oysa az önce konuştu telefonda.. Zor duyuyor beni telefonda... O söylüyor ben dinliyorum... 

Ellerim üşüdükçe daha mı çok özlüyorum annemi ne?

Çocukluğuma dönüyorum böyle güçsüz ve naif kaldığımda... 

Nelerimi ardımda bırakmışım diye bakıyorum... 

Dedem, büyükbabam, anneannem, büyük dayım Kemal... 

Pamuk gibi beyaz ve güzel haminnnem...

Ve babam... Doyamadığım babam...

Hepsi gönlümde dolu dolu oturmaktalar...

Seviyorum bu halimi...
Ne güzel dostlarım var benim diyorum... 

Bedensel olarak burda değiller gibi gözükseler de biliyorum ki ben onları andıkça yaşıyorlar benle...

Ne bir mezar taşında, ne bir eşyada onlar... Benim daha durmamış atan kalbimde ve damarlarımdaki kanda geziniyorlar...

Böyle bir akşam bu akşam... 

Kış akşamı işte... İstanbul'da akşam geceye doğru koşuyor artık...

Günler kısa kısa... 

Ve ben Boğaz'ın rüzgârıyla karışmış her salep içişimde dedemi anacağım...

Soğuk bir kış gecesi beyaz mis gibi sabunla köpüklenirken haminnemin beni kaynar sularla şartlamasını yeniden hissedeceğim...

Kemal  Dayı kucağı meyvelerle dolu çıkıp gelecek... En çok da muşmulaya saldıracağız... 

Anneannem beyaz çarşaflı yataklar açacak içi ısıtılmış... 

Mis gibi kokan bu yataklarda önce dualar edip sonra uykuya dalacak gözlerimiz ta ki sabah ezanına kadar...

Büyük babamla ne çok şey hayalimde canlanıyor ne çok...

Daha Anadolu Hisarı bakir iken... Bir kış gecesi uğulduyor ahşap konağın camları kapıları... 

Ve ben büyükbabama sarılıp uyuyorum nasıl da mutlu...

Kimse yoksa artık onlardan ne gelir elden...

Kalp daha atıyorsa varlar diyorum...

Ve belki de onlar bu gönlü böylesine besliyorlar diye hep aşk doluyorum...