Güle güle büyük Türkçü!

Şu yalan dünyada ne çok insan tanıdım ama çoğu insan değildi!

Ve bunların arasından ne kadar azını sevdim...

Sevemem ben öyle herkesi kolay kolay. Çok zor ısınırım bir insana.. Seversem de ölümüne herhalde... Böyle bir saplantılı sevgi halim var... Ama ola ki yarı yolda once severek emek vermiş olsam da gün gelir bir soğursam aynı sevgiyle dönemem asla.

Çoğu insanı da böyle böyle uzak tutarım zamanla kalpten...

Anılara düşünce o insan önce güzellikler gelse de hatıra ardından bir incitici yanı varsa eğer o kişiyle ilgili artık sevgim körelir gider...

Zordur yüreğimde kusursuzca sevgiyle anılı kalmak...

Kaç kişi var ki bu kadar şanslı acaba benim yüreğimde Reha Oğuz Türkkan gibisi..

İlk gördüğümde saygı duymuştum çok çok...

Babamın evden çıkamadığı zamanlardı. O sıralar ABD'de profesördü. Türklüğe ve dünya tarihine ışık tutmuş böylesi bir insanı yakından tanımak güzeldi önceleri. eşiyle evimize gelip gidişleri çoğalınca daha da yakından tanıma imkânım oldu O'nu. Tanıdıkça ne kadar az insanda varolan insanlığını gördüm ben O'nun... Bir kez beni yanıltmadı her karşılaşmamızda...

En son Habertürk'te Fatih Altaylı ve Murat Bardakçı ile çıktığı programda izlemiştim kendisini. Ne çok özlemişim o zaman farketmiştim. Ve gözlerim dolu dolu ekrana bakarken "seni bir daha asla yüz yüze göremeyeceğim Oğuz hocam" diye iç geçirmiştim... Aptala malum olmuş işte...

Soğuk bir İstanbul kışında gittin sonsuzluğa doğru sende...

Ruhun Göktanrı'ya emanet olsun sevgili hocam!