İçimdeki ışık!

Hani insan gün gelir de kendini ölmüş hisseder. Bir kendi hissetmekle kalsa yine iyidir de çevresindekilerde bu görüşü ona inandırırlarsa...
"Sahi ya... Ölmüşsün sen be!"
"Öldüm öldüm... Kesin ölüyüm ben... Yaşam çizgisini aşıp bir başka diyarlara yol almışım da bak yaşayanlarda farkında. Söylüyorlar işte " deriz...
Hasan Pulur yıllar önce köşesinde bir yazı yazmıştı. Unutmadım o yazıyı. Tıpkı bugünlerdeki gibi halimiz milletçe... O da en yöresel haliyle durumumuzu belirlemişti..
Aslen Erzurumlu olan Hasan Pulur şöyle demişti o gün ki hali-pür meâlimize:
"ÖRT Kİ ÖLEM!"
Hani artık tüm kanatlarımızın kırıldığı, nefes almaktan zorlandığımız bir an olur... Olmasın diliyorum ama olur işte... Biz ne kadar kaçsak da olumsuzluktan, şans kader işte gelir bulur bizi... O anlarda tam öyle olurum ben... Yoğun bakım hastasından beter bir halde...İçimde bir yerlerde bilirim yanar bir ışık... O ışığım da olmasa zor olur yaşam gerçekten çekilmez... Umarım herkesin içinde o hiç sönmeyen bitmeyen ışık vardır...
"Bu da gelir bu geçer..."
Bugün bir fıkrayla bitireceğim...
Sibirya'da köyün birinde, bir cenaze mezarlığa götürülüyormuş. Derenin kenarından geçerken tabut köylülerin ellerinden düşüvermiş. Tabutun içindeki ceset de dereye yuvarlanmış. Derenin akıntısı da, cesedi, dinamitle avlanan balıkçıların yanına sürüklemiş.
Balıkçılar "acaba adamı dinamitle biz mi öldürdük" endişesine kapılarak, cesedi askeri kışlanın dikenli tellerine bırakmışlar. Nöbetçi er, bölgeye birinin yaklaştığını düşünerek cesedi yaylım ateşine tutmuş. Hemen ambulans çağrılmış, delik deşik olan ceset hastaneye kaldırılmış. Operasyon altı saat sürmüş. Altı saatin sonunda doktor ameliyattan çıkmış, alnından akan terleri silmiş:
- Çok zor oldu ama galiba yaşayacak!