Ben sana mecburum!

Her sabah ilk günaydınım O'nadır! O da bana "günaydın" dermiş gelir... Şair'le başlarım güne... Keyif benim kime ne! Yüzümü yıkadığımda ilk önce aynanın karşısına geçerim...
"Söyle ayna! En güzel kim bu dünyada" deme şansım yok! Utanırım Attilâ ilhan'ın karşısında... Son yolculuğunda uğurlamaya gittiğimde yakama iliştiridiğim kokartı aynama iliştirmiştim eve gelince... O gün bugündür orda durur... Hiç unutmak istemem ki besbelli orda durur... Derler ya gözden ırak olan gönülden de ırak... Attilâ İlhan hâlâ gözden ırak değil ben de... Bazen akıl alırım ondan... Hani inceldiğim kırılganlaştığım anlarda... Aynaya gider ama kendime değil O'na bakarım... Bazen kendi sesinden şiirlerini dinlerim... Oldukça girmiş gibi sanki yaşamıma... Yahya Kemal ne der bu duruma bilmem... Ama kıskanmasın... Ben ne ondan, ne Orhan Veli'den ne de Attilâ İlhan'dan vazgeçemem... Beni onlar büyüttü desem yeridir... Evet evet doğrusu bu aslında... Beni onlar büyüttü...
Ama ne kadar büyüsem de hep küçük kalıyorum önlerinde...
Böylesi bir sabahtı bu sabah işte... Yine yüzümü yıkadıktan sonra aynanın karşısında durdum... Baktı muzip muzip bu sabah yüzüme... "Hadi hadi git koy bloguna şu şiirimi...
Bendensin bugün" dedi... İzinliyim anlayacağınız!

Ben sana mecburum bilemezsin
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum

Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
Bu şehir o eski istanbul mudur
Karanlıkta bulutlar parçalanıyor
Sokak lambaları birden yanıyor
Kaldırımlarda yağmur kokusu
Ben sana mecburun sen yoksun

Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur
Tutsak ustura ağzında yaşamaktan
Kimi zaman ellerini kırar tutkusu
Bir kaç hayat çıkarır yaşamasından
Hangi kapıyı çalsa kimi zaman
Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu

Fatih'te yoksul bir gramofon çalıyor
Eski zamanlardan bir cuma çalıyor
Durup köşe başında deliksiz dinlesem
Sana kullanılmamış bir gök getirsem
Haftalar ellerimde ufalanıyor
Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
Ben sana mecburum sen yoksun

Belki haziran'da mavi benekli çocuksun
Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden
Belki yeşilköy'de uçağa biniyorsun
Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor
Belki körsün kırılmışsın telaş içindesin
Kötü rüzgar saçlarını götürüyor

Ne vakit bir yaşamak düşünsem
Bu kurtlar sofrasında belki zor
Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden
Ne vakit bir yaşamak düşünsem
Sus deyip adınla başlıyorum
İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin
Hayır başka türlü olmayacak
Ben sana mecburum bilemezsin

ATTİLÂ İLHAN