Hasta günler!

Bu günlerde nereye kafamı çevirsem bir hapşıran insan görüyorum....
Bizim evde de küçük oğlum hasta bugünlerde... Kırıklık, baş ağrısı, halsizlik, üşüme,burun akıntısı ve bol bol hapşırık sesleri....
Bizim çok kullandığımız bir sözümüz vardır İstanbul’da... Belki başka yerlerde farklı kullanılabilir... Çocuğumuz hasta olunca bu sözü kullanırız....
Çingenenin çocuğu hasta olmuş... Çingene ne demiş:”Hasta olduğuna yanmam; huyu değişir!” Ben de çocuklarım hasta olduğunda hep bu çingene sözünü hatırlarım... Evet doğrudur... Huyu değişir çocuğun... ama inanın büyüklerin bile huyu değişir hasta olunca değil mi! Kuzu gibi adamlar canavar olur... Ya da tam tersi höt höt diye ortalarda gezinen nice babayiğitler uysal bir kedi yavrusuna dönüşebilir... Ama benim küçük oğul bu durumlardan istisna... Bakmayın ona ha bire küçük dediğime... Yirmisini çoktan devirmiş bir genç adam... Ama bir inat var onda kıramadım gitti... Daha hasta olmadan kuşburnu, adaçayı ve daha neler içirmeye uğraştıysam da asla başarılı olamadım... Bir tek böğürtlen çayına onay var... Ben de artık bıraktım kendi haline... Her şeyin eğrisini doğrusunu bu yaşına kadar anlatabilmişsem anlatabilmişimdir... Kendisi içinden istediğini alır kullanır değil mi ama? Ama ana yüreği... Dayanamıyorum yine soruyorum: “Oğlum, bi ıhlamur versem....”
“Iıııhhh!” Şeytan diyor ki....
Yahu biz böyle karşı çıkışlar bilmezdik... Önümüze ne koyarlarsa yerdik içerdik... Çocukluğumda çok ateşli olduğum zamanlar babamın bir bardak kırmızı şarabı bize içirmesi vardı ki... Hiç itiraz yok, dikerdik kafaya... Sonra mis... Zıpkın gibi olurduk... Değişik çorbalar yapardı babam güç toplayalım diye... Yine itirazsız lüplerdik... Kerevizden ve de kokusundan nefret ederdim çocukluğumda... Dedem ise anneanneme sürekli haşlama yaptırırdı... Lüp lüp haşlamalık et, patates, havuç ve de olmazsa olmaz kereviz... Aman da ben nerelere kaçayım... ne mümkün... Dedem alırdı beni kucağına... “Al bak sana patateslerinden yedireceğim...”derdi... Resmen kerevizleri ağzıma tıkardı... Şeker gibi bir adamdı dedeciğim... İstesem tükürür yemeyebilirdim... Ama aldığımız terbiyeden ötürü böyle bir şey yapmaktansa ağzımdakini çiğneyip yutmayı seçerdim... tadını beğenmesem bile bilirdim ki dedem beni çok sever... E beni bu kadar çok seviyorsa bana kötü bir şey yedirir mi? Mantık kurardım küçük aklımla... Ve inanın şimdi en sevdiğim sebzelerden biri kereviz... Nurlar içinde yat dedeciğim...
Bizler artık atalarımız dedelerimiz gibi çocuklar yetiştirmiyor muyuz ne?