Sana "ergenekoncu" derim...

"Çocuktum ufacıktım;
Top oynadım acıktım..
Yolda buldum bi erik;
Kaptı bir ala geyik..."
Bu güzelim tekerleme de nerden çıktı şimdi...
Ben çocukluğuma döndüm yine...
Uzandım kanapeme... Kendime terapi hallerindeyim... Tavana bakıp düşünüyorum. Televizyona bakıp da düşünmemekten daha iyi tavana bakıp da düşünebilmek sanki. Memlekette durum hani tam tabiri caiz ise fevkâlâdenin fevkînde yani =))
Durum böyle olunca düşünüyor insan ister istemez... Eskiler böyle durumlarda napardı diye. Bu yüzden çocukluğumun kapısından süzüldüm içeri... Bizim salon kalabalık... Kimler yok ki... Yazar-çizer takımı. Güneş çoktan batmış. Demlenmekteler kâh balkonda kâh salona doğru girip çıkıp... Zeki Beyner! Benim çocukluğumun en saf adamı... Zeytin çekirdeklerini böcek diye yutturmaya çalışıyor bana. Biraz ürküyorum ama O'nun yüzündeki o saf masum hal beni alt ediyor ve kanmıyorum şakasına... Kimler var kimler. Zeki Beyner olur da yanında Vedat Amca(Saygel) olmaz mı? Tabii ki o da burda. İşte günümüze uyarlama espirimizin adamı:
Mim Uykusuz!
Aklımda kaydı kalmış çok güzel br karikatürü... Bulsaydım yayınlayacaktım ama kısmet işte... Bulamadım =((
Yobazın biri adamcağızı korkutmaya çalışır :
"Seni asarım!"
Tık yok... Adam hiç oralı olmaz.
"Seni keserim!"
Yine bir tepki yok!
Yobaz sinirlenir iyiden iyiye:
"Sana gomonist derim!"
Adamın saçları diken gibi olur. Gözleri dehşetle büyür...
Bugün sağ olsaydı Mim Amca(Mustafa Uykusuz) güncelleştirirdi herhalde bu karikatürünü...
Seni asarım!
Seni keserim!
Yine mi olamadı!
Bugün artık komünzmin k'si kalmadı... Yobazlara yeni korku gerek...
Yeni korkunun adı:
ERGENEKON!
Sana "ergenekoncu" derim..
İşte bu kadar...
Sonra ne olur...
Ayıkla pirincin taşını...
Çocukluğuma dalmıştım ama bugüne uyarladığımda sanki kirleniyor. Çocukluğumdan dışarı çıkıp kapısını özenle kapıyorum...
Tvyi açıyorum... Yine Ergenekon!
Sanki Ergenekon'a hapsolduk... Demir dağı eritecek demirciler gerek galiba =))