DİLŞAD!

Dilşad olacak diye kaç yıl avuttu felek
Saçıma karlar yağmış boşuna yaz beklemek
Ne bülbül dile geldi ne de açtı bir çiçek
Saçıma karlar yağmış boşuna yaz beklemek

Çocukluğumda dikkat kesilip dinlediğim şarkılardan biridir... Özeldir benim için... Hep "şirin, şirin" diye seslenmelerinden bıkmıştım insanların galiba... Birde yanaklarımı çekiştirip çekiştirip "ne şirin şeysin sen öyle adın gibi" demezler miydi... Ay içime baygınlık gelirdi... Bu şirinlik muskası yaftasından kurtulmak için sanki inadına hiperaktif bi çocuk oldum çıktım. Kız başıma ağaç tepelerinden inmezdim... Hiç bir erkek çocuk benim saçımı çekip de yanına yaptığı kâr kalmamıştır. Öyle güzel alırdım ki intikamımı hiç de şirin bir kızdan beklenmeyecek şekilde...
Adımla bu kadar uzak kalmaya çalışırken babam Hızır gibi yetişti imdadıma...
"Sana ben babaannemin adını vermek isterdim" dedi...
Dilşâd!
Aman pek hoşuma gitti... Ama hep gölgede kaldı bu güzel ad!
Ben o adı taşımaya nedese hiç cesaret edemedim... Dilşad! Büyükbabaanne...Ve ben onun adınla... Olmadı, olamadı... Ama ne zaman bu şarkıyı duysam büyükbabaannem ve gönlümün gizli adı aklıma gelirdi...
Şimdi dinlerken mi ne gelir aklıma?
Ah ah ahhhhhhhh!