Yarasa gibi...

Bugün bir değişik benim için... Uzun zamandır yaraslarla aynı saatlerde alışveriş yapma alışkanlığı edinmiştim... Uzaklara gitmeyeceksem eğer havanın kararması sırasında çıkıyordum alışverişe... Bugün bankalarda işim vardı... Bir de lavabonun musluğunun su koyvermesi nedeniyle hemen bir yeni musluk alıp takmam gerekiyordu... Güya evde üç erkek var! Dünden beri sürekli akmaya başalayan musluğu bir kırmadıkları kaldı... En sonunda ellerinden ingiliz anahtarını aldım da evi su basmasından kurtardım... Şu anda elceğizlerimle taktığım yeni musluk şıkır şıkır akmakta...

İşte böyle hareketli başladı günüm... Markete gittiğimde rast geldiğim bir arkadaşın annesinin ölüm haberini duymak aydınlık giden günümü kararttı birden... Hani hava güpgüneşken birden kapakara oluverir... Soğur her yan... Aynen öyle oldum... Buz gibi oldum... Arkadaşım sarıldı hemen bana... Belli ki annesinden bahsettiği için gözyaşlarını tutamayacak... Omuzuma yaslanarak ağlamaya başladı...Elleri titriyordu... Hiç böyle güçsüz savunmasız görmemiştim O’nu... Ölen kişi yaşayanlardan da çok şey götürüyor yanında besbelli... Her gidenle eksiliyor insan... Böyle bir durumda hiçbir şey yapamam... İzlerim karşımdaki insanı... Acısını akıtması gerek gibi gelir bana... Ben O’na hemen teselli sözcükleri söylersem tıkanır gibi gelir bana... Uzunca syrettim arkadaşımı... Neden baktığımı merak etti... Sordu hatta... Ben de çok zayıflamış olduğunu söyledim... Benim için ölen değil kalanın sağlığı öne çıktı besbelli... Hiç de sağlıklı görünmüyordu... Kızdım ona ölüme bu kadar teslim olduğu için... “Üç çocuğun var senin... Annen gitti oysa çocukların seni bekliyor... Dayanmalısın... “....Birlikte marketi dolaştık... Alışverişime yardım etti... Baktım kendisi hiçbir şey almadı... yalnızca dolaşmak, vakit geçirmek için girmiş markete meğerse... Demek ki ne kadar yalnızız kalabalıklarda... Yarasalar da bizim kadar yalnız mı acaba?