Kalamış vapuru!

Bir tatlı huzura gereksinim duydum bu günlerde...
Beşiktaş'da çayımı yudumlarken bir dostla karşılaştım...
Dost ama öyle böyle değil!
Gerçek dost! İçimi hiç sıkılmadan, utanmadan dökebileceğim, omuzuna başımı koyup ağlayabileceğim!
Böyle dostlar kaldı mı artık! İşte bu öyle bir dost!
Doğdum ev yıkıldı,
Bastığım, üzerinde büyüdüğüm
Kaldırımlar söküldü...
Dostlar gitti... gitti...
Bebek çığlıklarım, çocuk adımlarım,
Nane şekerim, tarçınlı sahlebim,
Yazın sıcağında kıçından köpüklerinle serinlediğim,
Kışın soğunda çayında ısındığım
Anılarımla yüklü
Bir o iskele, bir bu iskele gezinen Can dostum Kalamış'ım...
Ne çok anılarım yüklü sende...
İlk mezun olduğum okulumun adaşı,
Büyüdüğüm sahillerin en güzeliydi adını aldığın semt!
Artık "Kalamış sahili"de kalmadı...
Bir sen kaldın Kalamış'dan yadigâr Kalamış vapuru!