Yaşam nedir aslında?

Hiç bir şey için değmiyor bu dünya! Geçmişte yaşanmış abuk sabuk şeyler önceleri yaşamınma kara leke gibi gelmişti! Oysa leke değilmiş yaşadığım... Taşıdığım zannettiğim de yük de değilmiş! Herkes kendisini yaşar! Tüm yaşanan iyilikler de, kötülükler de kendisine aittir! Bu bilince erdiğimde kendimle barıştım. Sürekli kavga halindeydim içimde! Sürekli sorgulama, suçlama! Sonu gelmez mahkemeler kurdum içimde... Ne zaman ki yargıç "yeter" diyene kadar! "Bu düşüncelerin sonu mahkeme değil! Kendini sürekli suçlu, ya da suçsuz çıkaracağım diye uğraşman neden? Neden yaşamının zaten büyük bir bölümünü ağır hasarlı atlatmışken geriye kalanı da zehir ederek geçirmek! Oysa bak insanlar riyâ ve yalan içinde sürdürüyor yaşamını... Kadını, erkeği! Bir kandırmaca içinde yaşarlarken rezilcesine, keyifle neden sen çekiyorsun tüm rezilliklerinin acısını içine!" Ben çünkü varolduğum insan gibi yok olacağım hiçliğimin de farkındayım! Neyiz bu dünyada? Aslında hepimiz kocaman bir hiçiz! Hiçlikte seni bulacağım! Bir hiç bir hiçi bulacak! Ne mi olacak? Kocaman bir hiç olacağız birlikte sonsuz zamanda! Seni her an yaşadığıma göre demek sen kaybolmadın! Daha hiçliğe karışmadım! Ne zaman ki hiç olacağım o zaman seni bulacağım!

Arnavutköy! Sanki hiç olmamış gibi! Şimdi ne halde! Ne güzelmişiz biz bize be İstanbulum!

Görgü!

Kesinlikle doğru! Benim insanları ölçmem de böyledir. Masasına gelip servis yapan kimseye ne tavır gösteriyor? Nasıl davranıyor? Kibar mı? Küstah mı? Görmemiş mi? Köyden mi çıkmış? Hiç mi eğitilmemiş? Yoz mu? Yobaz mı? Hiç törpülememiş mi kent yaşamında? Ürkek mi? Korkak mı? 

Yaaa neler gördü bu gözler be gülüm! Tüm sonradan görmeleri hayatımdan def ettim şükür! Şu an hayatımda olanlar seçkin, saygın, güngörmüş kişiler! Yaşımın da etkisi var tabii. Artık daha olgun bakıyorum yaşama.  Kimseyi eğitmek değil amacım. Hani bir söz vardır bizde " Ko götüne rahvan gitsin!" Tıpkı öyle! Kimse ile , hele cahil, görgüsüzle oturup kalkmak kişiyi eksiltiyor ! Keşke eksilmese cahil de eğitilse. Ama ne mümkün! Olmuyor! Olmuyor! Cahil  ıslah olmuyor!

Bugüne bir ses olsun!

Her neredeysen... Sensiz kalınca sessizliğin acısını tattım. Hem de nasıl! Şımarık bir küçük çocuk gibiymişim senin kanatlarının altında. Gölgem gibiydin. Gölgesiz Kaldım. Belki birilerine bu gölgesizlik bir anlam vermiyor.  Gölgesizlik yokluk demektir. Kimin, neyin gölgesi olmaz? Yok olanın cananım yok olanın !

 

https://open.spotify.com/track/0I6NFL5VBqMfs76Io6Jy5t?si=DuK4bRgeTuaX6sYZl-Fgjg&utm_source=copy-link

İncir için ne demeli?

Her şeyden önce incir vardı belki de dünyada.. İlk meyveli ağaçtı belki de... Fazla kafa yormayayım da yıllar önce yapmış olduğum suluboya çalışmamı paylaşayım.

Ha bu arada çok sevdiğim ve yaptığım incir reçeline bu yıl ulaşamadım pandemi yüzünden. Belki bu yüzden İstanbul incir dolu! Küçükken toplanmadığı için hepsi ağaçlarda büyümüş. Bir de çektiğim bu fotoğrafı paylaşmak istedim.

Şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler!

 Yok, yok! Ah, vah etmeyeceğim! Yaşam boyu hep biriktirmişim hepimiz gibi bir sürü ıvır zıvır! Uzun süredir üzerime çökmüş bezginlikten mi; koşturmaktan mı; koşturuduğum zamanın sonucu olarak durduğumdan mı nedir... Hep beklemeye almışım atacaklarımı... Gözden çıkmış, gönülden de çıkmış... Ama bir türlü de atılmamış... Öylece bekliyorlar bir köşede... Haa kitaplarımın bir bölümünün fotolarını yayınladım diye sakın ha onlar sanmayın! Atılacaklarım ve attıklarım fotolarını dahi çekmeye değmeyecek kadar değersiz benim için! Bir de kolilere, poşetlere atamadıklarım, lavaboya dökemediklerim var ki onlar daha da beter ve zor oldu benim için! Çünkü ortada yoklar! Neleri unutup diplere atmışım? Hiç hatırlamıyorum ama onları... Ama onlar yığın bir halde öylece duruyorlar bir köşede!  Unutulmuş çocukluk günleri, unutulmuş ilk gençlik aşkları... Bir safra çamuru gibi birikmiş birikmiş... Öyle ki artık gün geliyor ağrı yapıyor! Beden bu yükten kurtulmak istiyor!

 En sonunda kurtuldum mu ne😜🤪

 Galiba ya! Gerçekten! Nasıl yüküm hafifledi! Nasıl hafifim nasıl! 

Eğer siz de bir gün hafiflemek isterseniz benim gibi geç kalmayın! Deneyin, oluyor!

Yine geldi!

Kaldığımız yerden devam! Hiç gitmeyecek gibi! Alan razı, satan razı! Her şey göstermelikmiş meğer! Ah bir de bu havalanmaları, dayılanmaları gerçek zanneden var ya! Her şey onların yüzünden zaten! Ah bir gözleri açılsa... Belki bir gün! Evet bir gün açılacak o gözler... Gerçekleri de benim gördüğümden de net görecekler! Ne var ki ben burda olmayacağım!